كسي به داد ما برسد

من تقريبا مطمئن شده ام كه تصوير و متن، دنياهاي مستقلي هستند كه زندگي همزمان در هر دو، براي افراد معدودي به راحتي امكان پذير است. براي خلق هر اثر، در هر يك از اين دودنيا، بايد در عمق حس زيبايي شناسيك (زيبايي شناختي) آن زندگي كرد و حركت از يكي به ديگري، حتما يك ري – استارت ذهني لازم دارد.
من كه معمارم – و ناگزير با دنياي تصاوير، اندازه ها، رنگ ها و سايه و روشن ها سر و كار دارم – و گاهي هم روزنامه نگارم – و ناگزير با دنياي متن، مواجه – هر بار براي حركت از يكي به ديگري، تلاش زيادي مي‌كنم و سختي زيادي مي‌كشم.
زيبايي شناسي اين دو - هرچند افرادي كه دستي در نقد و پژوهش دارند تلاش مي‌كنند قاعده هايي كلي و فراگير براي آنها پيدا كنند - به كلي متفاوت است؛ لااقل به لحاظ حسي به كلي متفاوت است و چيزي كه از درون مي‌جوشد و نتيجه اش قرار است يك متن يا يك تصوير باشد، در هر مورد از جنس متفاوتي است.

پ . ن : به پويا و رضا بگوببد غر نزنند. من اگر مدتي است آپ – ديت نمي كنم، دليلش اين است گه بايد پروژه ام را تمام مي‌كردم و توي دنياي تصوير بودم؛ يكي مرا بكشد بيرون.