نام ديگر ما

غير از اين دو نوشته ي اخير دو دوست‏، نگاه كه مي كردم ديدم آخرين نوشته مربوط به سه سال و سه ماه پيش است. بد هم نيست، اين هم مدليست براي خودش. سه سال و سه ماه تاخير! آن هم توي وبلاگ! چه شاهكاري مي شود و البته عجب شاهكاري شده است. آفرين بر ما و آفرين تر بر همان چند نفري كه مي خوانندش. جل المخلوق و اجل الخالق! ... خوب البته حتما حكمتي داشته اي ماجرا. تقريبا مطمئنم يكي از حكمتهايش - كه حالا بعد از سه سال، يعني توي سال ٨٩ شروع كرده ايم دوباره - همين كار مضاعف و همت مضاعف است. مضاعف، يعني دو برابر. من خودم يك وبلاگ دارم به اسم كلوناد. حالا با اين وبلاگ بچه هاي پنج شنبه، مي شود وبلاگ مضاعف. از طرف ديگر، بالاخره حالا بايد هربار، دو چيز بنويسم. يكي براي كلوناد و يكي براي بچه هاي پنچ شنبه، كه مي شود كار مضاعف. پس شد كار مضاعف و همت مضاعف. خوب، اين نكته ي اول.
و اما نكته ي دوم. حالا گذشته از طنز، هم كار مضاعف و هم همت مضاعف هم بد چيزي نيست براي همين وبلاگ نويسي. و بازهم، گذشته تر از طنز مضاعف: بچه ها! دوستان! رفقا! يك زماني جمع ما، همين آدمهايي كه الان هر كدام يك گوشه اي دنبال كار و گرفتاري خودشان هستند، يك كاري را شروع كرد و بعد زمينش گذاشت. حالا دوباره شروع شده و من يكي كه اصلا دلم نمي خواهد بعد از سه چهار مطلب، ديگر ننويسم و ماجرا را به سه سال و سه ماه ديگر حوالت بدهم. اما دوست دارم تعدادمان زياد باشد. نه سه نفر، نه چهار نفر، نه پنچ نفر‏، نه هفت نفر، نه هشت نفر‏، نه نه نفر، نه ده نفر (راستي شش نفر كجا رفت؟) ... نمي دانم، خلاصه زياد باشيم. همينجا دعوت مي كنم از دوستانمان - دوستان ما سه چهار نفر فعلي - خودم هم شخصا دعوت مي كنم از بعضي دوستاني كه دم دست ترند و اهل نوشتنند و خلاصه، يادگارهايي دارند از پنج شنبه ها. تا با هم، همه با هم، نام ديگرمان بچه هاي پنج شنبه باشد.

علي اعطا