تاریخ زیر خاکستر

دو شب پیش افتتاحیه بازی های آسیایی رو از ماهواره دیدم. خیلی جالب برگزار شده بود.انقدر که اگر کشتی به شکل حرف "ق" رو اگر نمی دیدی و از برگذاری بازی های آسیایی خبر نداشتی نمی فهمیدی که این مراسم با شکوه توی یه کشور عربی بر گزار میشه که شاید حدود نیمی از استان ما هم نمی شه. کشوری که تا 20 سال پیش حتی ایران ازآوردن اسمش رو نقشه های چاپ شده اکراه داشت و اکنون به مرحله ای رسیده که نمی توان از پشرفتهایی که کرده چشم پوشی کرد.
من هم می گم پول نفت می تونه جادو بکنه با یک کشور اما واقعا ما موقعیتش رو نداشتیم؟ حرف من این نیست البته. می خوام بگم این کشور قطر که امروز میزبان بازی های آسیایی شده از 10 سال پیش به فکر این مراسم بوده. نیم بیشتر ورزشکارهاش مال کشورهای آفریقایی هستن ... هرچند از کشوری که تاریخ چندان درخشانی نداره انتظاری نمی شه داشت. اما ما چه کردیم.تا کجا رفتیم و به کجا رسیدیم. حتی شوق ورزش کردن در مردم تا زمانی که من نوجوان بودم بیشتر بود اما الان انگار همه چیزکمتر شده.
حتی بلندای تاریخ ما هم داره زیر سوال می ره اونم به طور آشکار نه پنهان. حتما داستانهای خلیج عربی و ضمیمه شدن تبریز به ترکمنستان رو شنیدین.
شاید اگر کمی زود تر به فکر فرهنگ چندین هزار سالمون می افتادیم و در دوران دبیرستان بیشتر از کوروش و سیاوش بابک خرم دین برامون می گفتن امروز میلیون ها جوان ایرانی داشتیم که تاریخ درخشانشون رو از بر بودند.